من غروب را وجب به وجب تفسیر کرده ام ......

ضمیر اقرار و انکارش یکی بیشتر نیس....

تو در اندیشه اش خشکیده ای ....

مثل کویر بعد ار یک باران مثل شب بعد از طلوع خورشید....
ترانه هایش بوی غربت میدهد بهانه هایش هم ....

ساکن عطش بودن و اهل کویر بودن دو حس نامتقارنند اگرچه اندیشه را به هم گره میزنند ......

لباس آفتاب برای مهتاب خیلی گشاد است باید از مهربانی تو جثه اشتیاق و وصال را قرض بگیرد تا یکی بگوید: 

                                                                                                            آن تن پوش به تن آن مترسک خوب می آید ......

                                تورا خوب لمس کرده ام .... تو در حال ظهور هستی !

شقایقی نگران بهار التیام را زمزمه میکرد و شباویزی عاشق هوهوی خود را برای اجرای بعدی مشق میکرد ....

باد آسمان را جارو کرد حتی ذره ای ابر نبود که من تن داغ دیده ام را به پناهش برسانم 

هوا شلاق سرد نفس را بر پرده سماق گوش عصیان می کوبید 

قندیلهای ناسزا و سزا کوتاه و بلند شب شیشه ای برف را میسرودند

و تن بلورین تو زیر مهتاب انکار و اقرار باغ را ندا زد 

شب به پایانش نزدیک شد

گلو در فغان بغض و دیده در کوره آب .....

شاعری مطرب آواز غروب را نت به نت هجا به هجا به نظم درآورد 

ساحل، طوفان یغما زدگان را داد میزد 

و نسیم ویرانی این رویا را برای باد مژدگانی آورد ... و در آخر من با همه این التهاب هنوز تفهیم اتهام نشده ام!

                          دل من سر خورد وقتی که رفتی!

اینو برای تو نوشتم یادت  میاد کی بود؟

بیاد بیاور اون روز که برفا دونه دونه پر گرفته بودند و میخواستن "زمینی" بشن من و تو در آغوش هم "هوایی" شده بودیم !

میخواسیتم هوایی باشیم تا از چش حسود و نگاه بغض آلود زمینی ها دور شیم .

میخواستیم تا آنجا بالا بریم که دیگر هوای زمینی ها برای نفس کشیدن وجود نداشته باشد و فقط با هوای نفسهای همدیگه زنده باشیم !

خوبه به یادت بیاری تو اون حال و هوا در حالیکه همه جا یخ بسته بود رقص بخار نفسای تو دیدن دیدنی ترین  صحنه فرا رویمان بود .

 فصل فوتبالی و ورزشی باشگاههای کشور یا اروپا یا برزیل رو نمیگم چون خیلی برام مهم نیس!

فصل طبیعی هم نه چون اصلا گذر زمان را که نتیجه همیشگی آن است را بخصوص که اگر بیهوده بگذرد دوست ندارم.

فصل کتابم را هم در نظر ندارم چرا که هنوز آن را بدرستی نفهمیده ام و نفهمیده گذار از نوشته های نویسنده اش را حیف میدانم!

 شماره فصل را هم نمیدانم چون نشمرده ام !

ولی فصل رابطه ام با تو را بسیار کنجکاوانه و با دقت و ظرافت خاص مرور میکنم شروعش را و خاتمه اش را روز اول و آخرش را بهارش را خزانش را و همه و همه چیزش را ....

دانلود در فرمت پاور پوینت

پسورد: www.bayerahgozar.loxblog.com

کاش عشق را تکراری نکنیم

بیخودی بر زبانش جاری نکنیم

کاش برای یک لقمه احساس سرد

در فضای عقل بیگاری نکنیم ! ***************************************

گریه کردم؛

نه برای خودم که خیلی دلتنگتم بلکه برای‎  تو که ‎دلتنگ شخص دیگری شدی !

***************************************

***************************************

خوشنویس قلم خوش نویسی را با همه لطافتی که بجا میگذارد ، تا ترک برندارد کنار نمیگذارد! چون اگر ترک برداشت نمیتوان آنرا دوباره تراشید! ***************************************

من خوبم تکه ای نان و دو پر نعنا بر سفره گپه ای مادرم! چه سرخوشیم ! اینجا تازه آباد عشق است! نان که باشد باشکم سیر بگو گور پدر عشق!

***************************************

مدت زیادی ست که دیگه پشت خطیت نمیشم ! . . . . گوشی و خط جدیدت مبارک!!!

***************************************

صبح ارمغان نگاهیست که خورشیدش در دل دوستانش طلوع میکند!

***************************************

پراز اشکم و آهم پرسیدی مگر

 بی تو محتاج خدایم فهمیدی مگر

درونم چون ذغال کوره ، تیره!

روشن از تو نگاهم خورشیدی مگر

***************************************

 با ابر که می آیی قرابتت با باران را حدس میزنم و چون بوی گل میدهی گلستانی میشوی قرار با تو معنا میشود و بی قراری در نبودنت شعله میکشد ومن که همیشه بیقرار توام باید در شعله اش بسوزم !

بر چه اساسی معماری نگاهت را حدس بزنم وقتی خطوط گرد و راست افق نگاهت در قالب و کادر اندیشه عقیم من معنا نشده اند! و خطای ساختاریشان تضاد فضاها را ترسیم میکند و قرینه ها را بی تکرار به چالش میکشاند! دمای بدنم را به حساب کدام اشتباه محاسباتی بگذارم که وقتی نام تو را میشنوم به یکباره سیر صعودی منحنیش همه را انگشت به دهان میگذارد!

ساز ناکوک احساسم را چگونه و با کدام قائده و قانون و گوشه و دستگاه مقایسه کنم که تا تو هستی شور و نوایش همگان را به وجد میاورد و چون میروی بیداداش به شوشتر و اصفهان و حجاز میرسد!

 تو رها شده از بند مسامحه و تعارف و تکلف و مصلحت و با احساسات ذوق زده و لخت و عریان و من با انبوه کلمات و جملات پوشیده شده با ایهام و ابهام کجا میتوانیم همپوشانی احساسی داشته باشیم!؟